Afgelopen week heb ik een kadootje gekregen waar ik diep van onder de indruk was. Tegenwoordig zijn de kadootjes waar ik van onder de indruk ben meestal van dezelfde gever, en dat was ook nu het geval. Ik heb van Mari een boek gekregen van Planet Cake. Als ik al heel even de illusie rijk was dat ik ook iets moois kon maken was dat na het lezen van het boek wel weg :-( Elma is echter Elma niet als ze daar niet een giga uitdaging in ziet. Aankomend weekend moet ik een verjaardagstaart maken voor Geoff en ik ga alle tips en trucs die ik uit het boek gehaald heb gebruiken. Ik ben superbenieuwd!

Lieve, lieve Mari, ontzettend bedankt voor het waanzinnig mooie boek. Laat me weten wanneer je weer in nederland bent dan zal ik proberen je weer te verrassen met een taart. Dan mag je zelf beoordelen of je kadootjes invloed hebben op het eindresultaat. Dikke kus voor jou!!!

18 oktober werd mijn collega Elly 50 jaar. Ik kreeg het verzoek van haar collega's om iets bij de koffie te maken en wat is er dan leuker als een Sarah taart. Op haar feestje vroeg ze als kadotip een envelop. Tja, logisch kado maar nogal saai om te geven. Dus een bloempotje gemaakt met marsepeinen rozen en een vlindertje van geld. Eigenlijk supertruttig maar op een of andere manier toch wel weer schattig. En in elk geval beter als een saai envelopje. Uiteraard was ik weer vergeten foto's te nemen en dus eindelijk weer eens een foto die spiegelt door het cellofaan. Ach, het gaat om de indruk, nietwaar?

Gisteren zijn Jack en ik Sushi wezen eten bij Chantal en Ad. Zooooo, kunnen die twee dat heerlijk maken. Ik heb het maar gehouden bij hetgeen ik kan: het lekkers voor bij de koffie. Cupcakes gevuld met verse aardbeienjam en een topping van witte chocolade en walnoot cupcakes met een vulling van caramelbavarois en een topping van amaretto-botercreme. Voor hun dochter Lisa een barbietaart meegenomen.
De cupcakes waren lekker, maar konden niet op tegen de zalige sushi. Zo blijkt maar weer: ieder zijn specialiteit!

Sinds ik een voorbeeld van een "boobies"taartje had gezien was ik aan het denken wat een goed excuus zou zijn om er een te gaan maken. Typische mannentaart. Als er nou ergens een groepje mannen werkt wat hier voor in aanmerking komt is het wel op mijn oude werkplek. De leidinggevende mannen kun je daar rustig omschrijven als "haantjes". Gisteravond had ik een fröbelavondje en dat was meteen een mooi moment om iets nieuws uit te proberen. Gecombineerd met het feit dat ik weet dat de heren zo ochtend overleg op de agenda hebben staan ben ik aan de slag gegaan. Vulling is amaretto bavarois en espresso botercreme. Kan niet wachten tot Jack (die de taart afgegeven heeft) straks thuis komt en de reacties verteld. Heerlijk! Speciaal gemaakt voor alle 100.000 keer dat er een opmerking over mijn decolleté gemaakt werd,hahahaha.



Update 11 oktober 2009:
Mannen zijn toch minder stoer als het er op aan komt :-)
Veel stoere opmerkingen via hun echtgenotes doorgespeeld gekregen (thanks to dvdw) maar toen ík aan iemand rechtstreeks vroeg of deze taart óók uitgebreid geshowd was kwam er een mompelend ontwijkend antwoord.
Voor mij is deze taartentruc goed geslaagd.
Hij scheen overigens wel met smaak opgegeten te zijn.

Donderdagavond ben ik samen met Marion naar een marsepein workshop geweest. Het thema was herfst. Helemaal leuk, een meesterbanketbakker die inmiddels les was gaan geven maar het werken met marsepein zo miste stond voor de groep. Duidelijk dat deze meneer vaker een stuk marsepein in zijn handen heeft gekneed. Goh, maakte die man mooie dingen in een razend tempo. Ontzettend veel van geleerd. Onder andere dat het boetseren toch helemaal niets voor mij is. Daar ben ik echt te ongeduldig voor. Toch maakt het me niets uit; voor de kerst kwam hij nog een keer een workshop kerstmarsepein geven en daar ga ik weer met Marion naar toe. Als bonus leerde hij ons nog een disneyfiguurtje maken, ik had gekozen voor Teigetje. Omdat ik er van overtuigd ben dat je hier handigheid in moet ontwikkelen heb ik mezelf maar getrakteerd op een pond marsepein en boetseerstaafjes om thuis aan mijn skills te gaan werken. Binnenkort dus wel weer wat showmodelletjes.

Vrijdag was de dochter van Marti en Bibi jarig, Kiki. Zo ongeveer het enige kleine dametje in mijn omgeving. Prima gelegenheid om mezelf helemaal los te laten gaan op een Barbietaart. Ik ben niet in het bezit van een originele Wondermold, maar ja, wie laat zich daar nou door tegen houden? Ik niet! Dus met kunst en vliegwerk had ik een "rok" gebakken. De temperatuur in huis was denk ik net iets te hoog, ik iets te ongeduldig, afijn, slechte combinatie. De fondant rose gekleurd en niet de tijd nemen om het even te laten rusten vraagt om kleef problemen. Tegen beter weten in ging ik er toch mee aan de slag. Kleven, wow, niet te zuinig. Waar ik ook ging uitrollen, overal zat het vast. Gelukkig heb ik een riante fantasie en is het in mijn ogen nog een leuke barbie geworden. Volgens mij heeft ze hem vanmiddag op haar verjaardagsfeestje gekregen, ben benieuwd wat ze er van vond.




Update 11 oktober 2009:
Kiki was blij met de taart, hij is hoogstpersoonlijk door haarzelf aangesneden op haar feestje !

Okay, het is veel te lang geleden sinds ik mijn blog heb geupdate. Teveel tijd in andere dingen gestoken, tja en er zitten maar 24 uur in een dag...helaas.
Ik heb deze zomer mijn zomervakantie verdeeld tussen Fauve en Oostenrijk. In de week dat ik bij Fauve was kwam Mari nog langs. Ze had een supergeweldige cupcakestandaard voor me meegenomen van Macy's uit New York. Heb ik veel foto's van gemaakt nadat ik hem gevuld had met cupcakes met bramen en witte chocolade bavarois. Die foto's staan echter nog op Fauve haar camera, zal ik later uploaden. Mari, nogmaals super bedankt.
Van Mari had ik al eerder een kadootje gekregen omdat ze zo blij was met haar verjaardagstaart. Een batterfinger. Zorgeloos met je vinger door het beslag heen roeren en proeven :-)



Zoals ik al eerder vertelde zijn we naar Oostenrijk op vakantie geweest. Daar heb ik iedere locale supermarkt doorgespit om leuke bakspullen te vinden. Dan zie je ook meteen hoe in de landen om ons heen nog veel zelf gebakken wordt. De afdelingen in supermarkten zijn zoveel groter dan bij ons, het assortiment zo divers. Heerlijk om rond te struinen. Geprobeerd spullen te kopen waarmee je typische Oostenrijkse resultaten op tafel kunt zetten. Notenvulling voor in koeken, broodkruiden om uitgesproken alpenbrood te bakken enzovoort. Ontzettend leuk en vooral spannend om allemaal nieuwe dingen mee te gaan maken.

Zodra ik de foto's van Fauve ontvang plaats ik ze hieronder.

Als ik op het internet aan het speuren ben naar nieuwe tools voor het bakken, of lekkere recepten zoek, kom je soms wel eens iets tegen waarvan je denkt...hmm, ga ik ook ooit eens proberen. Zo kwam ik een tijdje geleden een internetshop tegen die allerlei chocolademoulds verkocht. Ik had helemaal niet de intentie om iets met chocolade te gaan doen maar keek of ik de moulds misschien kon gebruiken met fondant of iets dergelijks. Maar ja, toen ik het ging bestellen was ik al wel zo reeel om maar meteen lolly stokjes en foliezakjes erbij te kopen. Ik ken mezelf; op een gegeven moment moet ik het toch een keer gaan gebruiken voor het originele product. Heeft niet lang geduurd. Gisteren, zondag, besloot ik om twee vormen uit te proberen(nee, vraag alsjeblieft niet hoeveel vormen ik tegelijk gekocht heb...totaly buiten proporties....). De bruidspaartjes (leek me zo'n schattig kadootje) zijn massief chocola en de cupcakes zijn gevuld met toffee. Priegelwerk maar wel schattig om te doen. Van zo'n eerste experiment leer je wel veel. Alle bruidegoms hebben bijvoorbeeld geen gezicht, allemaal een luchtbel. Mijn penseeltje was veel te dik, moet dus (niets aan te doen) een dunner penseeltje aanschaffen. Voor de rest moeten de vormpjes niet te hoog gevuld, anders zie je dat aan de voorkant van het eindresultaat. Nu heb ik de randjes weg gesneden. Maar ja, dan moet je de lolly vast houden en krachtzetten. Dat is wat minder geslaagd; chocolade in combinatie met warme handen.

Al met al vond ik het erg leuk om te doen en kan ik me voorstellen dat het resultaat met oefenen een stuk beter toonbaar wordt.
Tot gauw!

Jaren geleden, toen mijn kinderen nog hummeltjes waren, zat ik vaak naar ze te kijken als ze aan het spelen waren. Heel langzaam zag je ze dan vormen tot de volwassenen die ze tegenwoordig zijn. Van kleins af aan heb ik ze geprobeerd liefde voor het koken mee te geven. Als kleintjes was dat met pannenkoeken en pepernoten bakken, wat later vooral tijdens het koken met de feestdagen. Rond hun pubertijd lag hun interesse duidelijk niet verder dan fast-food. Diep in mijn hart denk ik dat ze daar allebei nog steeds een zwak voor hebben :-) Toch begon langzaam bij allebei duidelijk te worden dat koken genetisch vast gelegd was. Hun Indische roots heeft daar zonder twijfel ook aan bij gedragen. Fauve kon zich nog net motiveren tot de dagelijkse prak, geoff vondt het al geslaagder om voor vrienden te koken. Sinds twee jaar kookt ieder van ons een gang van het kerstdiner. Dat is het laatste duwtje wat ze in de rug nodig hadden. Geweldige dingen hebben we al op tafel zien verschijnen.

Fauve, een (de) echte today's mommy, heeft een goed publiek aan de mannen van haar gezin. Alles wat ze maakt wordt met groot enthousiasme ontvangen en verorberd. Dat inspireerd tot meer pogingen. Inmiddels stampt ze met veel passie koekjes, cupcakes en zelfs al een eerste taart uit de grond. Mijn moederhart barst bijna uit zijn voegen :-) Dit weekend gingen we op de "old fashioned way" toer. Bij cupcakes hoort jam. Fauve vondt jam maken het ultieme "mommy" gevoel, en dat is het misschien ook wel. Zo traditioneel als zelf gemaakte jam voelt er niet veel. Dus we hebben zij aan zij het fruit schoon staan maken, de jam gekookt en de potten gevuld. Heel traditioneel. Zonder twijfel kijken moeders al honderden jaren vol trots opzij naar hun dochter als ze samen iets maken. Ik ben blij dat ik dat nu ook tot die groep hoor. Als jullie naar de foto kijken hoop ik dat je ook veel meer ziet dan alleen maar twee potjes jam......

Groetjes van Yesterday's mommy.

Een tijd geleden kwam ik via een omweg op een site terecht van iemand die het cupcakes bakken tot kunst verheven heeft. Niet omdat er schitterende fondant ornamentjes op zitten (ook al heb ik foto's gezien waaruit bleek dat die mevrouw dat ook in haar vingers heeft) maar omdat ze smaken combineerde waarvan bij het idee het water al in je mond loopt. Ik voel me altijd klein en nietig als ik die site bezocht heb (duidelijk geen ego-boost) maar wel ontzettend gedreven om naar dat niveau te stijgen. In my dreams zullen we maar zeggen. Toch was het wel de drive achter deze cupcake. Ik wilde iets oer (oud) hollands gebruiken in een cupcake. Speculaas is volgens mij echt hollands (als ik in gebak en koek-smaakjes denk) maar voor mij is rijstevlaai echt ultiem hollands. Geen idee of dat ergens anders ook gegeten wordt maar ik vindt het echt hollands. Is ook typisch zoiets waar de ene helft van de bevolking dol op is en door de andere helft van nederland walgelijk gevonden wordt.
Jack en ik staan binnen onze familie lijnrecht tegenover de rest, wij vinden het heerlijk. Overigens lust ik alleen rijstepap op de bourgondische manier met een extreme hoeveelheid slagroom erdoor en in combinatie met zoet fruit. Dat was dus ook het uitgangspunt. Ik heb de cupcake uitgeholt tot er een bakje ontstond, dit verhoogd met twee dijkjes botercreme naturel. Onderin de bakjes een grote aardbei uit de eigen gemaakte jam. Dan tot aan de bovenkamt van de botercremedijkjes de romige rijstepap en een flintertje chocola en een verse aardbei maakte het geheel af. Ik was tevreden over het resultaat (ondanks dat Fauve vol horror en onder het roepen van minder smakelijke kreten naast me stond) en vond mijn poging erg geslaagd. Jack heeft ze mee genomen naar zijn werk en ook daar werden ze met smaak ontvangen. De opbouw van de cupcake ga ik beslist nog een keer gebruiken. Het daagt me uit om verder te experimenteren met smaken en vullingen.

Zoals ik in mijn laatste berichtje al vertelde beviel het muffins bakken erg goed. Vooral iets om "even snel" te maken. Dat het ook te snel kan ontdekte ik vrij vlot :-). Ik had deze etagere vol met muffins gemaakt. De blueberry was ik al helemaal weg van en het leek me ook leuk om iets met banaan te gaan maken. Dus banaan met chocolate chips. Persoonlijk heb ik een zwak voor eetwaar met banaan en ik kon dus niet wachten tot ze klaar waren. Wat een domper. Lekkere krokante korst maar voor de rest een smakeloze bende (okay, het begon er al mee dat Jack smorgens de helft van mijn bananenvoorraad spontaan mee nam naar zijn werk, dus banaan zat er nét genoeg in) maar het smaakte droog en nep terwijl ik een heerlijk smeuig geheel verwacht had. Ik baalde. En was vooral weer even klaar met muffins. Ik begreep pas wat er verkeerd gegaan was toen ik de volgende dag iets in de magnetron wilde doen en daar een bakje met inmiddels weer gestolde boter aan trof.....die hadden de bananenmuffins nooit meer bereikt. Gelukkig zie je het op de foto allemaal niet en geeft het toch een schattig plaatje.




Een paar dagen later besloot ik cupcakes te maken om mee te nemen naar mijn werk. Sommige gevuld met perzikjam en mango botercreme, andere gevuld met aardbeienjam en walnootbotercreme. Alles klaar gezet om de volgende morgen mee te nemen, helaas werd ik geveld door een griepvlaag. Ze hebben mijn werk nooit gehaald. Gelukkig leef ik in een huishouden waar altijd mensen bereid zijn om zich op te offeren...er was er vrij snel geen een meer over.

Tijd voor iets nieuws. Muffins. Ook zoveel variaties in te bedenken dat het me wel leuk leek om eens uit te proberen. Bovendien had ik nog een doosje blauwe bessen in de vriezer die ook schreeuwden om gebruikt te worden. Ze smaken lekker, zien er op zich ook prima uit. Volgende keer doe ik echter anderhalf keer het recept. Wat ik namelijk typisch muffin vindt is als er zo'n gigantische "paddestoel" bovenop zit.
Er gonzen wel 100 smakelijke combinaties in mijn hoofd dus de volgende poging zal niet lang op zich laten wachten.....

De taart van MaRi heb ik zondag naar Fauve toe gebracht, diepbevroren om maar zo vers mogelijk te zijn als MaRi maandag bij Fauve zou zijn. Helaas pindakaas was ik weer eens vergeten foto's te maken vóór de taart de vriezer in ging. Gelukkig kan fauve ook mooie foto's maken, met oog voor details en dus trooste ik me met de gedachte dat het allemaal wel goed kwam. Zondag de taart in de ijskast van Fauve gezet om hem geleidelijk te laten ontdooien (op het internet lees ik immers altijd dat dit de beste methode is). Vanuit MaRi kwamen gisteren al enthousiaste signalen dat ze er heel blij mee was en hem heerlijk samen met haar familie opgegeten had. Dat was goed! Vandaag kreeg ik een foto toegestuurd door Fauve.... Aj, de taart had het vriezeravontuur minder goed doorstaan als ik gehoopt had. De roze rand was gaan scheuren en had losgelaten (overigens prima in beeld gebracht op de foto,hahaha)en de bovenkant was helemaal gaan bobbelen. Jammer, want hij zag er zo geweldig strak uit voor hij de vriezer in ging. Fauve bood onmiddelijk aan om met photoshop aan de slag te gaan maar dat wilde ik niet, dit was immers het resultaat zoals het op de foto gezet was. Mijn blog gaat niet alleen maar over mijn successen maar zeker ook over de mislukkingen :-) Wel natuurlijk weer van geleerd dat wat er ook gebeurd, meteen als een taart af is foto's maken. Afijn, de taart was een mooie roze/witte chanel clutchbag. Hij was heel spannend om te maken, vooral de stikselmotieven. Bovendien was het mijn eerste tas-taart en dat was leuk. Boel van geleerd voor een volgende poging! MaRi, ik hoop dat je kon zien dat hij met liefde gemaakt was want dat is het belangrijkste aan een verjaardagstaart: veel werk en tijd en voorbereiding allemaal speciaal voor de jarige. Fijne verjaardag!



Wat is mijn volgende project? Geen verjaardagen in het verschiet dus ik weet het even niet! Groetjes en tot gauw, Elma

Wij taartenmakers zijn het er over eens: Geen betere manier om dankjewel te zeggen als met een taartje (of cupcakes uiteraard). Voor de twee juffen van mijn nichtje heb ik samen met mijn schoonzus (die verplicht moest oefenen onder mijn toeziend oog :-) drie van die taartjes gemaakt. De ene juf twee kleintjes, de andere juf een standaard formaat. "Les geven" en ook nog produktie stampen gaat niet altijd vanzelf, oftewel aan het eind van de middag moesten we ons een slag in de rondte werken om alles af te krijgen. Marion ( schoonzus) was in elk geval onder de indruk van de hoeveelheid werk die het inhield.Vanwege de deadline werd de derde taart wat karig versierd maar ik hoorde al dat de juf er heel blij mee was. Goeie juf, altijd blij met wat ze krijgen.





De avond daarna heb ik een taart gemaakt voor mijn baas, eigenlijk voor de echtgenote van mijn baas: Everdien, zij wordt aankomende week 50 jaar maar dan zijn ze met vakantie. Frank was de afgelopen week mijn steun en toeverlaat geweest bij perikelen op het werk en dus was de taart ook voor hem. Typisch zo'n geval van een dankjewel-taart. De taart was gevuld met vanille botercreme en verse aardbeien. Bovenop lagen aardbeien in witte chocolade, een soort bonbons op zich. Frank vroeg zich af waar ik de energie vandaan haalde. Ik denk dat voor het maken van een bedanktaartje de energie vanzelf komt, een zoete vorm van dankbaarheid.



Volgende project is de verjaardagstaart van Mari. Ik heb alle vrije tijd deze week in mijn agenda al geblokt, alles staat in het teken van deze taart. Tijd voor een nieuwe uitdaging......

Mijn Fauve was gisteren jarig. Al maanden geleden kwam ik op het internet een afbeelding tegen van een taart waarvan ik onmiddelijk besloot om die voor haar verjaardag te gaan maken. Ik had geen idee hoe de taart gemaakt was maar vertrouwde erop dat ik tegen de tijd dat ik hem moest maken wel zou begrijpen hoe ik het aan moest pakken. De afgelopen dagen heb ik veel naar het plaatje zitten staren en uiteindelijk maar een strategie bedacht. Achteraf bleek dat de taart op de originele afbeelding vele malen groter was als ik verwachte. Daar gingen negen cupcakes in, in de taart van Fauve konden er toch echt maar vier. Overigens meer dan genoeg, want de taart was groot genoeg. De taartdoos was gevuld met verse aardbeien en botercreme. De deksel was gevuld met daimvulling. De cupcakes gevuld met viervruchtenjam en bananenbotercreme. Fauve vond de taart zo mooi als ik hoopte dat ze hem zou vinden.









De verrassing waar ik het eerder over had was een bak-schort. Tijdens de workshop cupcakes kregen we een schort voor waar Fauve ook helemaal weg van was, dat was de reden dat ik mijn naaimachine maar weer eens tevoorschijn heb gehaald. Het eindresultaat was een echt "Fauve" schort. Hier was ze zo mogelijk nog blijer mee dan ik verwachte. Geoff liet tijdens de fotoshoot ook duidelijk maar onverwacht blijken dat ook hij tevreden was met het eindresultaat. Al met al dus een geslaagde verjaardag. Aan jullie de vraag: Was het stukje over het schort off-topic? Ik dacht van niet...





Aanstaande woensdag ga ik mijn schoonzus helpen met twee bedank taartjes.
Foto's daarvan volgen snel. Tot dan!

Tijdens mijn afwezigheid op het werk vanwege mijn hernia heeft Inge de Wolf mijn werkzaamheden waargenomen. Nu mijn rug weer redelijk hersteld is werd het tijd om afscheid van haar te nemen. Elly en ik zijn samen met haar gaan lunchen, hebben een mooie bos bloemen voor haar gekocht en ik heb een paar cupcakes voor haar gemaakt. Een paar gevuld met bananenbotercreme, een paar met jam en ook een met een toef op basis van bounty. En kwistig versierd met fondant creaties.

Eerder deze week kreeg ik bericht dat een ex-collega van mij weer vader wordt. Mooie gelegenheid om mijn FI mold uit te proberen. Wat mij betreft een groot succes! Meteen besloten daar binnenkort iets meer in te gaan investeren. Marti was ook happy met de taart en Kiki erg onder de indruk van de marsepeinen baby. De taart is gevuld met een laag eigengemaakte aardbeienjam en een laag botercreme met witte chocolade chunks.



De babytaart heeft inmiddels al weer nieuwe opdrachten opgeleverd.

Aanstaande zaterdag is onze Fauve jarig. Ze heeft alle kadootjes al gekregen, het enige wat ze nog moet krijgen (maar wel al weet dat ze het krijgt) is een ticket naar Lille waar we samen naar de grootste rommelmarkt van Europa gaan. Ik ben niet goed in kadootjes bewaren, zeker niet voor Fauve. Ik ben ook niet goed in een verjaardag vieren zonder verrassing. Geoff en Fauve weten na al die jaren dat er meestal een verrassing in zit op hun verjaardag. Jullie weten uiteraard dat ik niet zoveel kan vertellen omdat Fauve mijn blog ook leest. Tipje van de sluier: Ik heb iets gemaakt. Iets waarvan ik mezelf beloofde dat ik dat heel erg lang niet meer hoefde te maken omdat ik het zó ontzettend niet leuk vindt om te doen. Maar iets zegt me (moederinstinct?) dat Fauve er ontzettend blij mee is. Jack was onder de indruk van het eindresultaat, wist na al die jaren samen absoluut niet dat ik op dat gebied ook uit de hoek kon komen. Helemaal tevreden ben ik niet maar ach, er stroomt een overdosis moederliefde vanaf...en dat maakt toch een boel goed? Na het weekend zal ik wel foto's plaatsen en dan mogen jullie bepalen of dit stukje off-topic is :-)

Tot dan !

Zoals beloofd een update over onze workshop. Ons groepje bestond uit: Fauve (heeft geen introductie nodig), Andrea (de vriendin van Geoffrey) en Marion (zus van Jack, schoonzus dus) en ik. Fauve heeft mij ooit heel lang geleden enthousiast gemaakt over cupcakes en we hebben het er vaak over gehad hoe leuk het wel zou zijn om een workshop te volgen. Maar wij hebben het vaak uitgebreid over van alles, alleen het komt er nooit van. In mijn ogen werd het tijd om de knoop maar eens door te hakken en iets vast te gaan leggen. Andrea is ook altijd enthousiast wat betreft cupcakes dus toen we besloten om te gaan, leek ons dat een leuk kado voor haar verjaardag. Marion is duidelijk de hobbydoos van de familie, deed al aan fimokleien (volgens mij heeft de hele wereld daar aan mee gedaan, behalve ik) dus een logisch idee om haar ook de workshop als verjaardagscadeau te geven. Dinsdag ruim op tijd van huis vertrokken, we hoefde maar een klein stukje naar Den Bosch. File... Gelukkig waren we nog net op tijd en waren ze bij de workshop al op de hoogte dat er een gigantische file stond. De eerste indruk die ik had toen ik het bijbehorende winkeltje instapte was dat de winkel ook door Fauve ingericht had kunnen worden: waar ik ook keek zag ik dingen die Fauve haar smaak waren. Ik keek om naar Fauve en het was duidelijk dat ook Fauve die mening toegedaan was (nee, ze kwijlde nog net niet...)
We kregen een bak thee met een verse cupcake en een schitterend schort om, rose met witte stippen en roesjes. Iedereen was meteen goed in de stemming. Vervolgens kregen we 6 mini en 6 gewone cupcakes die gevuld mochten worden. Er werden verschillende zakken met vulling neergelegd en we kregen een goede uitleg hoe de beste vultechniek was. Daarna kregen we een bakje icing om de mini's mee te versieren. De gewone cupcakes gingen we met marsepein bekleden na een demonstratie door Conchita (die de workshop gaf) van de meest gangbare technieken. Tussendoor en na afloop mochten we de winkel in om te kijken en/of te kopen. Ik heb mezelf eindelijk getrakteerd op een inprint rol van Wilton, daar ben ik ontzettend blij mee. Het mooiste was echter de lol die de drie meiden van groepje uitstraalde. Ik betrapte mezelf erop dat ik mijn creaties niet zo mooi afgewerkt had als ik gewoonlijk zou doen. Dat kwam gewoon omdat ik me de hele avond vreselijk vermaakt heb met en om die meiden. Niets is zo leuk als andere mensen enthousiast te zien worden over iets waar je zelf al super enthousiast over bent. Iedereen heeft dus nog van alles gekocht in de winkel en we zijn met een goed gevoel weer terug naar huis gegaan. Op de terug weg in de auto leek het wel een kippenhok zo zat iedereen zijn ervaringen te vertellen. Daaruit bleek ook dat iedereen het naar zijn zin had gehad, helemaal goed dus.
Ik had zelf nog spullen gekocht om icing te maken, het leek me wel iets voor Julian en Maxim om dat lekker weg te snoepen. Woensdagochtend gaf ik ze allebei een cupcake met een leuk vel kleurtje icing maar bij de eerste hap stonden beide bekken te trekken zo zoet vonden ze het. Julian, lief en beleefd als die is, at zijn cupcake op maar "hoefde niet echt meer een tweede". Maxim daarin tegen is normaal niet te stuiten, eet het liefst het papiertje ook nog op, maar gaf na één hap de cupcake terug. Beide miste een vette botercreme toef. Hmmm, maar even denken wat ik nu van mijn kilo icing ga maken....

Geniet van mijn foto's (kijk nog even naar mijn prachtige stolp :-)
Voor meer foto's verwijs ik naar de site van Fauve, die zonder twijfel ook haar versie van het verhaal en haar creaties zal showen.
Vanavond, donderdag, ga ik voor het eerst met een groepje een avondje fröbelen met icing bij iemand thuis. Als iemand me ooit had gezegd dat ik dat nog eens zou gaan doen had ik ze voor gek verklaard, ik ben meer een solo hobbyist. Ik fluister dus ook maar heel zacht dat het me erg leuk lijkt....
Ik hou jullie op de hoogte, tot gauw!

Conchita van De Taartenwinkel.

Marion.

Fauve. Mijn (ietwat afgeraffelde) resultaten.

Dit printje is gemaakt met mijn wilton rol.

Mijn mooie stolp.

Dit weekend zijn Fauve, Julian en Maxim bij ons. Morgen, dinsdag de 23e gaan we( lees; Fauve, Marion,Andrea en ik) namelijk naar een workshop cupcakes maken bij de Taartenwinkel in Den Bosch.
Zoals bekend uit eerdere posts mag Julian als hij bij mij logeert altijd cupcakes uitkiezen die ik dan meteen voor hem maak. Dit keer was het thema aardbeien in combinatie met oma's eigen gemaakte aardbeienjam. Ik ben namelijk druk bezig een voorraad eigen gemaakte jam aan te leggen om te experimenteren met vruchtenvullingen in taarten en cupcakes. Zelf vind ik aardbeien in combinatie met witte chocolade een ultieme verleiding, onweerstaanbaar. Vandaar dat er op iedere cupcake een yummie aardbei in witte chocolade staat. De aardbeien die ik gebruik komen van de aardbeienboerderij vlak buiten Tilburg. Het ras, Lambada's, is vele malen zoeter dan welke aardbei ik ooit gegeten heb. Mocht je in de gelegenheid zijn om ergens een bakje van dit ras te kunen proeven laat het dan niet na, ze zijn lekkerder dan ik hier kan vertellen. Ik heb mezelf dit weekend ook nog getrakteerd op een taartstolp, een ruim model (32 cm doorsnee) in een mooi strak model. Ik ben niet zo van geslepen randjes en tierelantijntjes, ondanks dat ik dat wel heel knus kan vinden bij iemand anders. Bij mij is het al snel (saai?) strak.
De cupcakes staan op de schaal maar het licht liet niet toe om een foto met de stolp eroverheen te maken. Je raad het al, toen het licht wel geschikt was waren de cupcakes al schoon op. Ook heb ik dit weekend nog (onzichtbare) pindarotsjes gemaakt van mijn overvoorraad chocolade. Die waren ook niet te versmaden maar; te veel en te snel... en dus voelen we allemaal de pukkels al klaar staan om door te breken.

Op de foto kunnen jullie Julian zien die vol verwachting in Oma's keuken aan het wachten was tot hij zijn eerste cupcake kon eten. Half warm was de cake nog toen de topping er al op moest, het kon allemaal niet snel genoeg. Eenmaal klaar moest hij ook nog wachten tot Oma het fototoestel gepakt had. Dat dit niet helemaal gelukt was kun je zien aan de topping op zijn neus; hij had vast "even" geroken....

Morgen dus onze workshop, fototoestel ligt klaar, ik hou jullie op de hoogte.

Afgelopen weekend was het in Tilburg "Meimarkt". Hét evenement bij ons in de familie ( op Geoff na, die trekt het helemaal níet). Dit is een rommelmarkt die 24 uur duurt, je kunt dus een hele nacht doorhalen. Er staan giga veel kraampjes met alleen maar particuliere verkopers. Heerlijk veel meuk en ongehoorde rotzooi. Met af een toe een klapper van jewelste er tussen. Dus thuis na de eerste ronde (van 20.00 uur tot 02.00 uur) eerst samen zitten kijken wat iedereen gekocht had. Na de tweede ronde (van 08.00 uur tot 15.00 uur) waren we helemaal total loss. Allemaal gigantisch happy met alle meuk die we gekocht hadden. We kunnen niet wachten tot volgend jaar! Tussendoor hebben we een (onzichtbare= geen foto) taart opgegeten. Een boltaart gevuld met bonbonbloc vulling en baileys botercreme. Buitenkant een dikke laag ganache. Daar kun je het tenminste 24 uur op volhouden.

Mijn baas, Frank werd 50. Nou niet echt iets waar hij blij van werd. Hij wist dat er geen ontkomen aan was, stiekem had hij toch gehoopt dat we misschien niets "vijftig" zouden doen. Jammer dan! Elly had geregeld dat er een Abraham voor de deur zat en aan mij gevraagd of ik een taart kon maken. Nou, geen idee of ik een Abraham kon maken maar ik zou een taart met 50 maken. Een paar dagen van te voren toch maar gezocht naar een plaatje van een Abraham waarvan ik hoopte dat ik het na kon maken. Kromme tenen tijdens het uitsnijden en aan elkaar plakken, dat gefröbel is toch eigenlijk niks voor mij. Het eindresultaat was niet onaardig. Bewaren in de vriezer had ik gelezen, als je hem dan op de taart deed kon je hem nog een beetje verplaatsen. Ja hoor, behalve als ik zoiets probeer. Na een uurtje even in de vriezer gekeken en meteen viel mijn oog op de kieren die ontstonden tussen de losse stukjes. Grrrr. Dus maar weer uit de vriezer en na weer een uurtje de stukjes maar zo goed en kwaad als het ging weer een beetje tegen elkaar aan geplakt.Not all that, maar hé, nog steeds herkenbaar als een Abraham. De avond voor de verjaardag de taart gemaakt. Het moest een hoog chocoladegehalte hebben. Frank is dol op truffels en dus gekozen voor een truffelvulling en een laag botercreme op rumbasis. Mijn keuken rook als een kroeg, helemaal geweldig :-) De buitenkant een extra dikke laag pure chocolade ganache. En daar ging ik de mist in. Lang leve het extra dik. Not!!!
De laag was stevig (.....) en dus leek het me slim om de puzzelstukjes erop te doen zodat de stukjes die iets los zaten op die manier weer netjes vast geduwd konden worden in de chocola. Jaaaaaa, maar dat werkt niet. Ik zag de stukjes eerst uit elkaar drijven en terwijl mijn ogen in paniek uit mijn hoofd puilden zag ik de eerste stukjes kopje onder gaan in de ganache. AAHHHHHH!!!!! Jack hoorde de krachttermen uit de keuken waaien en stak zijn hoofd om de hoek om goed bedoelde adviezen te gaan geven. Een duidelijke blik van mij deed hem alles in slikken en zachtjes moppelde hij, ik ga al, ik ga wel achter de pc (andere kant van het huis). Het plaatje was niet meer te redden. Een complimentje voor mezelf: ik weigerde te gaan stressen en dat lukte goed. Ik heb het hele plaatje in recordtijd opnieuw gemaakt. Mooier en beter als de eerste keer, ik hoefde immers de beginnersfouten niet opnieuw te maken. Bij Frank thuis geloofde ze niet dat de taart zelf gemaakt was maar waren er van overtuigd dat hij van de banketbakker kwam, yeah!! Tot de laatste kruimel is hij opgegaan vertelde Frank. Zo zie je maar dat je drama niet aan een taart hoeft te proeven, zucht.

Oftewel, huis, tuin en keuken taarten. Volledig voor eigen gebruik. Die voornamelijk gemaakt worden als we zoete trek hebben of ik een onweerstaanbare behoefte krijg om iets te bakken. Of iets uit te proberen wat ik pas gekocht heb. Zo was daar een een frambozen taart. Iets te groot omdat de nieuwe springvorm van xenos lekte (goedkoop is duurkoop) en ik dus alles snel over moest gooien naar een andere springvorm, twee maten groter. Ach, gaat wel op, dacht ik. Vanille cake met twee lagen vulling: botercreme op basis van frambozenpuree en een laag frambozensaroma op basis van slagroom ipv melk. Klinkt toch goed? Ik had voor de zekerheid een zakje klopvast door de saroma heen gedaan dus die was mooi stijf. Om de botercreme ook niet te dun te maken had ik niet alle frambozenpuree daardoor verwerkt. Ach weet je wat, roer ik een paar eetlepels door de saroma. Dom, die was dus meteen niet echt stijf meer. Who cares, toch voor eigen gebruik. Dus taart vullen, botercreme diep donkerrose, de saromavulling zacht rose. Knalroze fondant erover. Echt een plaatje om te zien. Versierd met wat fondant roosjes en glitters. Ach, weliswaar eigen gebruik maar het oog wil ook wat. Na het eten een lekker puntje bij de koffie..... Na één hap wist ik het al, dit was niet mijn taart. Jakkes! De botercreme was zuur, dat geeft niet als de saroma dan lekker zoet was. Maar dat was hij niet. Ik had dat al 100 jaar niet meer gemaakt en was vergeten dat de rest van nederland minder van zoetigheid schijnt te houden dan ik. Er hoeft volgens de verpakking namelijk geen suiker door maar mijn smaakpapillen vragen daar dus wel om. Beuh, het leek wel roze scheerschuim. Nou daar zaten we met een 28cm taart die niet te pruimen was. Gelukkig stond er in de ijskast nog een potje lemon curd. Daarmee maak je een piepschuim taart nog eetbaar. Het moge duidelijk zijn: ook deze taart is uiteindelijk volledig opgegaan. Het is dus ook duidelijk dat ik echt alles moet proeven en dus waarschijnlijk zolang ik deze hobby heb nooit meer in een maatje 38 zal passen. Boeien!

Al lang probeerde Chantal en ik samen iets af te spreken. Tallie is mijn maatje op het werk. We zijn eeuwig samen in strijd met de kilo's. Dankzij (?) haar ben ik ook nog ooit eens aan het "Sonja" gebeuren begonnen. Heeft overigens weinig nut als je hobby taarten bakken is, die komen in het dieet van Sonja niet voor (vreemd....ze heet toch niet voor niets Bakker?). Tallie wierp in de tussentijd nog even een klein kereltje, Sem. Deze had wat opstart problemen en dus was een goed gevulde chocoladetaart een zoete pleister op de wond. We hebben ff heerlijk samen zitten lachen en zitten huilen. Hoe bedoel je, emotioneel incontinent? (Ze vertelde overigens dat haar Ad een workshop wilde gaan doen om te leren taarten maken. We hebben afgesproken dat ik hem alles leer over taarten maken wat ik weet en dat hij mij dan leert Sushi te maken, daar is hij een pro in en ik krijg niets toonbaars gemaakt). Ik kreeg 's avonds laat nog een sms dat de taart zo heerlijk was, dus ook daar weer een succes. Je zou bijna denken dat het tijd wordt voor een grote mislukking.....

....nog snel even een taartje maken? Die vraag kwam op zondagavond van Jack. Wim, een collega van Jack ( en ook ooit eens een collega van mij) was behulpzaam geweest bij het huren van een auto om naar Julian's verjaardag te gaan. Tuurlijk doe je dat dan.... Met wat kunst en vliegwerk was dit het resultaat. Handig joh, een voorraad fondant bloemetjes. Dan kun je inderdaad in een handomdraai een taartje klaar hebben.

Heel onverwacht bleek dat Mari, de soulmate van Fauve, ook op de verjaardag van Julian kwam. Mari is zo'n vriendin die iedereen wel zou willen hebben en dus kon ik het niet nalaten om voor haar ook een doosje vol lekkers mee te brengen. Aangezien Fauve ook nog wat cupcakes zou krijgen heb ik twee doosjes vol meegenomen en de meiden samen laten beslissen wie wat mocht hebben. Mari, laat Fauve op tijd weten wanneer je weer komt, dan zorg ik dat er weer van alles voor je klaar staat. Overigens schiet ik nog steeds in een lachstuip als ik aan de Star Wars opmerking denk :-)Tot gauw!