Afgelopen weekend was het in Tilburg "Meimarkt". Hét evenement bij ons in de familie ( op Geoff na, die trekt het helemaal níet). Dit is een rommelmarkt die 24 uur duurt, je kunt dus een hele nacht doorhalen. Er staan giga veel kraampjes met alleen maar particuliere verkopers. Heerlijk veel meuk en ongehoorde rotzooi. Met af een toe een klapper van jewelste er tussen. Dus thuis na de eerste ronde (van 20.00 uur tot 02.00 uur) eerst samen zitten kijken wat iedereen gekocht had. Na de tweede ronde (van 08.00 uur tot 15.00 uur) waren we helemaal total loss. Allemaal gigantisch happy met alle meuk die we gekocht hadden. We kunnen niet wachten tot volgend jaar! Tussendoor hebben we een (onzichtbare= geen foto) taart opgegeten. Een boltaart gevuld met bonbonbloc vulling en baileys botercreme. Buitenkant een dikke laag ganache. Daar kun je het tenminste 24 uur op volhouden.

Mijn baas, Frank werd 50. Nou niet echt iets waar hij blij van werd. Hij wist dat er geen ontkomen aan was, stiekem had hij toch gehoopt dat we misschien niets "vijftig" zouden doen. Jammer dan! Elly had geregeld dat er een Abraham voor de deur zat en aan mij gevraagd of ik een taart kon maken. Nou, geen idee of ik een Abraham kon maken maar ik zou een taart met 50 maken. Een paar dagen van te voren toch maar gezocht naar een plaatje van een Abraham waarvan ik hoopte dat ik het na kon maken. Kromme tenen tijdens het uitsnijden en aan elkaar plakken, dat gefröbel is toch eigenlijk niks voor mij. Het eindresultaat was niet onaardig. Bewaren in de vriezer had ik gelezen, als je hem dan op de taart deed kon je hem nog een beetje verplaatsen. Ja hoor, behalve als ik zoiets probeer. Na een uurtje even in de vriezer gekeken en meteen viel mijn oog op de kieren die ontstonden tussen de losse stukjes. Grrrr. Dus maar weer uit de vriezer en na weer een uurtje de stukjes maar zo goed en kwaad als het ging weer een beetje tegen elkaar aan geplakt.Not all that, maar hé, nog steeds herkenbaar als een Abraham. De avond voor de verjaardag de taart gemaakt. Het moest een hoog chocoladegehalte hebben. Frank is dol op truffels en dus gekozen voor een truffelvulling en een laag botercreme op rumbasis. Mijn keuken rook als een kroeg, helemaal geweldig :-) De buitenkant een extra dikke laag pure chocolade ganache. En daar ging ik de mist in. Lang leve het extra dik. Not!!!
De laag was stevig (.....) en dus leek het me slim om de puzzelstukjes erop te doen zodat de stukjes die iets los zaten op die manier weer netjes vast geduwd konden worden in de chocola. Jaaaaaa, maar dat werkt niet. Ik zag de stukjes eerst uit elkaar drijven en terwijl mijn ogen in paniek uit mijn hoofd puilden zag ik de eerste stukjes kopje onder gaan in de ganache. AAHHHHHH!!!!! Jack hoorde de krachttermen uit de keuken waaien en stak zijn hoofd om de hoek om goed bedoelde adviezen te gaan geven. Een duidelijke blik van mij deed hem alles in slikken en zachtjes moppelde hij, ik ga al, ik ga wel achter de pc (andere kant van het huis). Het plaatje was niet meer te redden. Een complimentje voor mezelf: ik weigerde te gaan stressen en dat lukte goed. Ik heb het hele plaatje in recordtijd opnieuw gemaakt. Mooier en beter als de eerste keer, ik hoefde immers de beginnersfouten niet opnieuw te maken. Bij Frank thuis geloofde ze niet dat de taart zelf gemaakt was maar waren er van overtuigd dat hij van de banketbakker kwam, yeah!! Tot de laatste kruimel is hij opgegaan vertelde Frank. Zo zie je maar dat je drama niet aan een taart hoeft te proeven, zucht.

Oftewel, huis, tuin en keuken taarten. Volledig voor eigen gebruik. Die voornamelijk gemaakt worden als we zoete trek hebben of ik een onweerstaanbare behoefte krijg om iets te bakken. Of iets uit te proberen wat ik pas gekocht heb. Zo was daar een een frambozen taart. Iets te groot omdat de nieuwe springvorm van xenos lekte (goedkoop is duurkoop) en ik dus alles snel over moest gooien naar een andere springvorm, twee maten groter. Ach, gaat wel op, dacht ik. Vanille cake met twee lagen vulling: botercreme op basis van frambozenpuree en een laag frambozensaroma op basis van slagroom ipv melk. Klinkt toch goed? Ik had voor de zekerheid een zakje klopvast door de saroma heen gedaan dus die was mooi stijf. Om de botercreme ook niet te dun te maken had ik niet alle frambozenpuree daardoor verwerkt. Ach weet je wat, roer ik een paar eetlepels door de saroma. Dom, die was dus meteen niet echt stijf meer. Who cares, toch voor eigen gebruik. Dus taart vullen, botercreme diep donkerrose, de saromavulling zacht rose. Knalroze fondant erover. Echt een plaatje om te zien. Versierd met wat fondant roosjes en glitters. Ach, weliswaar eigen gebruik maar het oog wil ook wat. Na het eten een lekker puntje bij de koffie..... Na één hap wist ik het al, dit was niet mijn taart. Jakkes! De botercreme was zuur, dat geeft niet als de saroma dan lekker zoet was. Maar dat was hij niet. Ik had dat al 100 jaar niet meer gemaakt en was vergeten dat de rest van nederland minder van zoetigheid schijnt te houden dan ik. Er hoeft volgens de verpakking namelijk geen suiker door maar mijn smaakpapillen vragen daar dus wel om. Beuh, het leek wel roze scheerschuim. Nou daar zaten we met een 28cm taart die niet te pruimen was. Gelukkig stond er in de ijskast nog een potje lemon curd. Daarmee maak je een piepschuim taart nog eetbaar. Het moge duidelijk zijn: ook deze taart is uiteindelijk volledig opgegaan. Het is dus ook duidelijk dat ik echt alles moet proeven en dus waarschijnlijk zolang ik deze hobby heb nooit meer in een maatje 38 zal passen. Boeien!

Al lang probeerde Chantal en ik samen iets af te spreken. Tallie is mijn maatje op het werk. We zijn eeuwig samen in strijd met de kilo's. Dankzij (?) haar ben ik ook nog ooit eens aan het "Sonja" gebeuren begonnen. Heeft overigens weinig nut als je hobby taarten bakken is, die komen in het dieet van Sonja niet voor (vreemd....ze heet toch niet voor niets Bakker?). Tallie wierp in de tussentijd nog even een klein kereltje, Sem. Deze had wat opstart problemen en dus was een goed gevulde chocoladetaart een zoete pleister op de wond. We hebben ff heerlijk samen zitten lachen en zitten huilen. Hoe bedoel je, emotioneel incontinent? (Ze vertelde overigens dat haar Ad een workshop wilde gaan doen om te leren taarten maken. We hebben afgesproken dat ik hem alles leer over taarten maken wat ik weet en dat hij mij dan leert Sushi te maken, daar is hij een pro in en ik krijg niets toonbaars gemaakt). Ik kreeg 's avonds laat nog een sms dat de taart zo heerlijk was, dus ook daar weer een succes. Je zou bijna denken dat het tijd wordt voor een grote mislukking.....

....nog snel even een taartje maken? Die vraag kwam op zondagavond van Jack. Wim, een collega van Jack ( en ook ooit eens een collega van mij) was behulpzaam geweest bij het huren van een auto om naar Julian's verjaardag te gaan. Tuurlijk doe je dat dan.... Met wat kunst en vliegwerk was dit het resultaat. Handig joh, een voorraad fondant bloemetjes. Dan kun je inderdaad in een handomdraai een taartje klaar hebben.

Heel onverwacht bleek dat Mari, de soulmate van Fauve, ook op de verjaardag van Julian kwam. Mari is zo'n vriendin die iedereen wel zou willen hebben en dus kon ik het niet nalaten om voor haar ook een doosje vol lekkers mee te brengen. Aangezien Fauve ook nog wat cupcakes zou krijgen heb ik twee doosjes vol meegenomen en de meiden samen laten beslissen wie wat mocht hebben. Mari, laat Fauve op tijd weten wanneer je weer komt, dan zorg ik dat er weer van alles voor je klaar staat. Overigens schiet ik nog steeds in een lachstuip als ik aan de Star Wars opmerking denk :-)Tot gauw!

Zoals ik al eerder vertelde moest ik ook een bedank taartje maken. Dit taartje was voor Martine (en Martin) omdat hun binnen Lelystad degene zijn waar Fauve op terug kan vallen. Dat leek me wel een reden voor een taartje. Felle kleurtjes moesten het worden, dus zo gezegd, zo gedaan. Van te voren veel plezier beleefd aan het experimenteren met de fondant bloemen.Ik las op Martine haar blog dat de taart goed bevallen was, dus dat was alvast een succes.

Eindelijk was het zover, de verjaardag van Julian. Zoals altijd gaat er onder stress een boel verkeerd maar het eindresultaat was een zeer tevreden blik van mijn kleinzoon, en dat was waar het uiteindelijk allemaal om te doen was.
Gelukkig ben ik in de stress van de dag vergeten foto's te maken van de taart.
Met wat kunst en vliegwerk heeft Fauve toch nog wat redelijke printjes kunnen verzamelen. De taart smaakte heerlijk, hij was gevuld met een laag botercreme en een laag aardbeienjam met verse aardbeien. De buitenlaag was van marsepein, wat is dat een drama om mee te werken, 100x liever werk ik met MMF (Marsh Mallow Fondant). Dat kleeft stukken minder en is dus veel makkelijker te verwerken. Dat wist ik alleen nog niet toen ik de marsepein voor deze taart besteld had, anders had ik dat nooit gedaan. Nou ja, dat weten we weer voor de volgende keer. Ik durfde de taart pas 's morgens te bekleden uit angst dat de marsepein ging smelten, dus vette ochtendstress. Zeker toen de botercreme, die te hard uit de ijskast kwam maar waar ik "heel slim" wat zachte boter doorheen mixte, ging schiften. Ook de blauwe streep voor het water effect in de botercreme gaf een heel ander resultaat als dat ik bij anderen op foto's had gezien. Nou ja,zoals ik al zei: Julian vondt het allemaal even prachtig, en dat was de bedoeling. Kijk nou naar dat gezichtje , dan maakt een beetje drama van te voren toch niets meer uit?
Ik had overigens nog een reservetaart gemaakt: een chocoladebom gevuld met ganache en mango, buitenkant ook een glimmende ganachelaag en versierd met chocolate leather rozen. Helaas...ook daar bestaan geen foto's van. Maar lekker dat ie was :-)