Mijn baas, Frank werd 50. Nou niet echt iets waar hij blij van werd. Hij wist dat er geen ontkomen aan was, stiekem had hij toch gehoopt dat we misschien niets "vijftig" zouden doen. Jammer dan! Elly had geregeld dat er een Abraham voor de deur zat en aan mij gevraagd of ik een taart kon maken. Nou, geen idee of ik een Abraham kon maken maar ik zou een taart met 50 maken. Een paar dagen van te voren toch maar gezocht naar een plaatje van een Abraham waarvan ik hoopte dat ik het na kon maken. Kromme tenen tijdens het uitsnijden en aan elkaar plakken, dat gefröbel is toch eigenlijk niks voor mij. Het eindresultaat was niet onaardig. Bewaren in de vriezer had ik gelezen, als je hem dan op de taart deed kon je hem nog een beetje verplaatsen. Ja hoor, behalve als ik zoiets probeer. Na een uurtje even in de vriezer gekeken en meteen viel mijn oog op de kieren die ontstonden tussen de losse stukjes. Grrrr. Dus maar weer uit de vriezer en na weer een uurtje de stukjes maar zo goed en kwaad als het ging weer een beetje tegen elkaar aan geplakt.Not all that, maar hé, nog steeds herkenbaar als een Abraham. De avond voor de verjaardag de taart gemaakt. Het moest een hoog chocoladegehalte hebben. Frank is dol op truffels en dus gekozen voor een truffelvulling en een laag botercreme op rumbasis. Mijn keuken rook als een kroeg, helemaal geweldig :-) De buitenkant een extra dikke laag pure chocolade ganache. En daar ging ik de mist in. Lang leve het extra dik. Not!!!
De laag was stevig (.....) en dus leek het me slim om de puzzelstukjes erop te doen zodat de stukjes die iets los zaten op die manier weer netjes vast geduwd konden worden in de chocola. Jaaaaaa, maar dat werkt niet. Ik zag de stukjes eerst uit elkaar drijven en terwijl mijn ogen in paniek uit mijn hoofd puilden zag ik de eerste stukjes kopje onder gaan in de ganache. AAHHHHHH!!!!! Jack hoorde de krachttermen uit de keuken waaien en stak zijn hoofd om de hoek om goed bedoelde adviezen te gaan geven. Een duidelijke blik van mij deed hem alles in slikken en zachtjes moppelde hij, ik ga al, ik ga wel achter de pc (andere kant van het huis). Het plaatje was niet meer te redden. Een complimentje voor mezelf: ik weigerde te gaan stressen en dat lukte goed. Ik heb het hele plaatje in recordtijd opnieuw gemaakt. Mooier en beter als de eerste keer, ik hoefde immers de beginnersfouten niet opnieuw te maken. Bij Frank thuis geloofde ze niet dat de taart zelf gemaakt was maar waren er van overtuigd dat hij van de banketbakker kwam, yeah!! Tot de laatste kruimel is hij opgegaan vertelde Frank. Zo zie je maar dat je drama niet aan een taart hoeft te proeven, zucht.
0 reacties:
Een reactie posten