Een zoete vorm van dankbaarheid.

Wij taartenmakers zijn het er over eens: Geen betere manier om dankjewel te zeggen als met een taartje (of cupcakes uiteraard). Voor de twee juffen van mijn nichtje heb ik samen met mijn schoonzus (die verplicht moest oefenen onder mijn toeziend oog :-) drie van die taartjes gemaakt. De ene juf twee kleintjes, de andere juf een standaard formaat. "Les geven" en ook nog produktie stampen gaat niet altijd vanzelf, oftewel aan het eind van de middag moesten we ons een slag in de rondte werken om alles af te krijgen. Marion ( schoonzus) was in elk geval onder de indruk van de hoeveelheid werk die het inhield.Vanwege de deadline werd de derde taart wat karig versierd maar ik hoorde al dat de juf er heel blij mee was. Goeie juf, altijd blij met wat ze krijgen.





De avond daarna heb ik een taart gemaakt voor mijn baas, eigenlijk voor de echtgenote van mijn baas: Everdien, zij wordt aankomende week 50 jaar maar dan zijn ze met vakantie. Frank was de afgelopen week mijn steun en toeverlaat geweest bij perikelen op het werk en dus was de taart ook voor hem. Typisch zo'n geval van een dankjewel-taart. De taart was gevuld met vanille botercreme en verse aardbeien. Bovenop lagen aardbeien in witte chocolade, een soort bonbons op zich. Frank vroeg zich af waar ik de energie vandaan haalde. Ik denk dat voor het maken van een bedanktaartje de energie vanzelf komt, een zoete vorm van dankbaarheid.



Volgende project is de verjaardagstaart van Mari. Ik heb alle vrije tijd deze week in mijn agenda al geblokt, alles staat in het teken van deze taart. Tijd voor een nieuwe uitdaging......