Zoals verwacht wordt ik nerveuzer naarmate de verjaardag van Julian dichterbij komt. Het wachten tot ik daadwerkelijk aan de slag kon was nerve wrecking. Inmiddels zijn we dus voorbij dat punt en ben ik begonnen om de versieringen te maken. Ik heb besloten om een schatkaart te maken en rondom de taart skull en bones te doen. Al eerder had ik een piratenboot gekocht om bovenop te zetten. Zoals trouwe lezers inmiddels weten sla ik altijd door als ik enthousiast wordt en dus ook in dit geval. De schatkaart ging ik, net zoals een echte schatkaart (welke echte schatkaart? Nou ja, zoals ik dénk dat een echte er uit hoort te zien)beschilderen. Aangezien we het hier wel over een eetbare schatkaart hebben besloot ik te schilderen met gekleurde chocolade. Witte chocolade gekocht en kleurstof voor chocolade besteld. En...goed opgeborgen, héééél goed opgeborgen. Zo goed, dat toen ik klaar stond met mijn schaaltjes witte chocolade ik geen idee had waar de kleurstof was. Zucht. Pas om kwart voor tien 's avonds kreeg ik een helder moment en vond ik het weer terug. Taart-stress dus. Eerder al was ik begonnen met het ontwerpen van een taartje om iemand te bedanken, gelukkig moet ik die op dezelfde dag af hebben. Dit wordt een vrolijk taartje, vol bloemen. Die bloemen zijn inmiddels af. Gisteren vertelde Fauve dat haar soul-mate ook op de verjaardag van Julian komt. Mari, ik zal een paar brownies voor je meenemen, maar kan het niet laten om ook iets "leuks" voor je te maken. Daar ben ik dus vandaag de hele middag mee bezig geweest. Fauve werd ook al iets nerveus, ze heeft nog meer mensen uitgenodigd, komen we nu wel uit met de taart? Anders koop ik er wel iets bij mam. Nee lief, mama zorgt voor de taart. Nog maar een taartje bedacht en vast stevig doorgewerkt om de versiering te maken. Het mooiste van alles is dat in een eerder stadium ik al besloten had om Fauve te verrassen met wat cupcakes. Uiteindelijk wordt haar oudste al weer vier, en dat is ook niet niks. Even de balans opmaken: Verjaardagstaart voor Julian, bedank taartje, reserve taart, iets "leuks" voor Mari en cupcakes voor Fauve. Ik kan niets vooruit bakken want de vriezer zit vol, alles moet dus op koninginnedag gebakken, gevuld en versierd. Dit noem ik dus taart-stress. Maar aan de andere kant, toch wel ff vet kicken als alles straks lukt...ja toch, niet dan? Foto's volgen (uiteraard) na vrijdag. Tot dan !

Gisteren ben ik voor het eerst sinds mijn hernia weer op de koffie geweest op mijn werk. Uiteraard kon ik daar niet met lege handen naar toe. Ik had besloten een citroentaartje mee te nemen en wat cupcakes. O ja, en voor de niet zoetliefhebbers (bestaan die?) wat turkse broodjes met gehakt vulling. Oftewel, een weekend in de keuken (what's new?). Citroentaartje zat nog in de vriezer, hoefde ik alleen maar te bekleden, was dus redelijk snel klaar. Turkse broodjes heb ik samen met Jack gedaan, was dus ook vrij snel gebeurd. De gewone cupcakes had ik ook nog in de vriezer zitten en dus kon ik al mijn tijd besteden aan de traktatie voor Frank; Death by Chocolate brownies. Een heerlijk recept ontdekt in een een amerikaans chocolade boek, daar een twist van mezelf aangegeven en zo gekomen tot dit resultaat. Het is de droom van iedere ongestelde vrouw, hahahaha. Op een bakvorm van ongeveer 32 bij 23 centimeter gebruikte ik ongeveer 1100 gram pure chocolade. De vorm was niet te tillen. Natuurlijk zie je aan het eindresultaat niet de avonturen die vooraf gingen; In het recept stond bekleed de bodem met bakpapier. In deze vierkante vorm gebruik ik eigenlijk altijd bakpapier maar dan tot aan de rand. Volgzaam als ik ben (duidelijk op de verkeerde momenten)deed ik nu een stuk bakpapier alleen op de bodem. Het beslag, bestaande uit een gruwelijke hoeveelheid gesmolten chocolade, walnoten, chocolade chunks, suiker, eieren, boter en een vleugje bloem (verhoudingsgewijs) was zo dik dat het met kracht plat gedrukt moest worden in de vorm. Het hoefde maar een half uurtje in de oven en dan moest het goed koelen voordat de topping erop ging. Dus na een uur of twee koelen in de vorm op een rooster maakte ik de topping. Heel veel chocolade met creme fraiche en een vleugje poedersuiker. Eerlijk is eerlijk, ik heb wel vaker brownies gemaakt maar dan smolt ik altijd chocolade met kokosboter en dit als laag bovenop. Je krijgt dan een harde, geurige chocoladelaag bovenop. Wat de combinatie met creme fraiche zou gaan betekenen kon ik even niet helemaal inschatten. De consistentie tijdens het smeren was echt geweldig, prachtige ("echte brownie") strepen bleven zichtbaar. De vorm weer twee uurtjes met rust gelaten om tot een mooie stevige bovenkant te komen. Dacht ik. Niet dus. Na twee uur bleef er bij controle keurig een vingerafdruk zichtbaar in de topping. Hmm, probleem. Hoe krijg je nou zo'n loodzware plaat uit een bakvorm als je het papier niet aan de zijkanten omhoog gedaan hebt. Ik vervloekte mijn volgzaamheid. Weer een goed argument om mezelf te zijn, lees: niet volgzaam. Na een kwartiertje worstelen met messen, huge spatels en wat er nog meer aan bruikbare hulpjes in de keukenlade lag, was mijn geduld op. Volgens het immer toe te juichen motto: "de dood of de gladiolen", heb ik een stevige plaat op de vorm gelegd en de boel op zijn kop gekeerd. Met een razend flisende draai weer terug gekeerd op een andere ondergrond en.... niets aan de hand. Yoehoe!!
Nog niet het kleinste deukje, de topping veerde prachtig terug in de zo bewonderde strepen. Ik was erg happy. De randen afgesneden en in ongelijke hompjes voor eigen gebruik gemaakt. (Nog even aan Jack gevraagd of daar iets van ingevroren moest worden of dat het binnen 5 dagen op ging. Hij keek me aan met een blik van wat denk jij nou? Ze hoefde dus niet ingevroren). De rest in kleine vierkantjes gesneden, met nadruk op klein. Ik ben er van overtuigd dat grote stukken je een afkeer voor chocola zullen geven.
Terwijl ik de foto's aan het maken was en door de lens keek besefte ik dat ze er indrukwekkend en uitnodigend uit zagen, je ging er van watertanden. Dat bevestigd ook mijn idee weer over cake, taart en ander soort gebak. De trend van nu in taart of cc zijn de meest geweldige kunstwerken van marsepein of fondant. De een echt nog nog mooier als de ander. Maar mijn liefde voor gebak hangt meer naar patisserie, mooie krullen van chocola, heerlijke vullingen en vooral lekkere combinaties. Om te komen tot mijn mooie "brownie strepen" op mijn Death by Choclate brownies. Daar heb ik meer mee dan een taart vol fimoklei-achtige poppetjes. Heb ik ook diep respect voor, maar is gewoon niet mijn "ding".
Ik hoop dat de foto's mijn brownies recht doen, ze verdienen het in elk geval.
Frank was er in elk geval blij mee, ik hoop dat hij ze ook lekker vond. De taart nam Elly mee om samen met "haar Frank" op te eten. De cupcakes en de turkse broodjes hadden gretig aftrek op de afdeling. Al mijn werk dus goed gewaardeerd.
Geniet van de foto's en tot snel!




Het Citroentaartje voor Elly.
Geel/wit gemarmerde fondant met een frisse vulling van citroenbotercreme en lemon curd.

Vandaag werd mijn Jack 54 jaar. Aangezien ik voor Julian over twee weken een piratentaart moet opleveren leek het mij een goed idee om voor de verjaardag van Jack een oefentaart te maken. Die plannen rezen al snel de pan uit. Het leek me leuk om een puzzelplaatje te oefenen, dus allerlei kleuren fondant gemaakt. Ook leek het mij stoer om een taart met bijpassende cupcakes te maken. Ach, en waarom geen stapeltaart, en dan ook nog versierd met dezelfde plaatjes als de cupcakejes .....en ook nog...en ook nog..Afijn, ik was niet meer te stuiten. Iedere nacht wel één keer wakker met een idee over de taart, en hoe geweldig hij moest worden. Ik was begonnen met een puzzelplaatje van Mario (Nintendo). Kleurplaat uitgekozen, uitgeprint, uitgeknipt en fondant gaan kleuren. Poeh, dat viel nog allemaal niks niet mee. Kneden, kleven en gruwelijk veel poedersuiker door de keuken heen. Uiteindelijk besloten om mezelf niet te laten verleiden tot het maken van een zwarte snor op Norit-basis. Gewoon donkerbruin op basis van cacao. Krummelen als ik weet niet wat, die bende. We blijven gewoon gemotiveerd. Stapeltaart, das wel een uitdaging. Twee taarten gebakken, een kleintje en een grote. De kleine van biscuit gevuld met lemon curd en lemon curd botercreme. De grote werd van chocolade biscuit met een vulling van kersenvlaaivuling en kersenmarcarpone. Helaas rees de grote niet genoeg (sabotage door de handmixer). Dus dat kapsel was niet dik genoeg om in drie lagen te snijden. Zucht. Gelukkig allemaal in between alle paasboodschappen. Niets aan te doen, nog maar een kapsel gebakken, ditmaal van biscuit met chocoladestukjes. Na het bakken bleek deze prachtig gerezen, alle chocolade stukjes waren echter naar de bodem gezakt. Dit nieuwe kapsel toch maar in drieën gesneden en de onderste laag met alle chocolade gebruikt voor de verjaardagstaart. Toen de beide taarten afgesmeerd en wel in de ijskast stonden om te koelen voor het bekleden met fondant zag ik opeens het licht.... Het kleinste taartje was veel te klein voor mijn puzzelplaatje... Dus die maar in de vriezer gedaan en besloten om terug te gaan naar plan A: gewoon een enkele taart. Na het bekleden en afwerken stond er een redelijk resultaat. Niemand zou in de gaten hebben dat er eigenlijk nog slagroom door de mascarpone vulling geen gedaan moest worden....dat wist immers alleen ik. Aan de smaak heeft het verder niets afgedaan, hij is tot de laatste kruimel opgegeten, en daar draait het uiteindelijk toch allemaal om? Niet te vergeten de gezichten van iedereen aan tafel, inclusief mijn jarige Jack. En voor een eerste taartje viel het allemaal wel mee....denk ik. Nu moet ik me gaan focussen op de echte grote uitdaging, de piratentaart voor Julian. Ik wordt al zenuwachtig bij het idee.
Wens me maar succes, ik zal het nodig hebben.
Groetjes, Elma

Afgelopen vrijdag kwamen Fauve, Julian en Maxim bij ons aan om Pasen en de verjaardag van Jack te vieren. Julian vraagt iedere dag via de webcam of oma nog weet dat ze een piratentaart voor hem moet maken. Ik laat dan altijd even de cupcake zien die ik als laatste gebakken heeft. Lastig als je aan de andere kant van Nederland zit en je best een hapje zou lusten. Vrijdag kwam hij dus binnen en nog voor zijn jas uit was en hij me een dikke knuffel had gegeven vroeg hij al of er misschien een cupcake voor hem was. Zeg maar wat je voor iets wil, dan maak ik het wel, zei ik tegen hem. En zoals het een echte kleuter betaamd koos hij voor een gruwelijke kleur cake, knal groen met een oranje topping. Graag nog wat felle sprinkels erop en hij heeft vol enthousiasme zitten schransen. Smaak was prima, vanille cake met witte chocolade topping. Als je de foto's ziet beleef je zijn kinderdroom...

Zoals beloofd vandaag een update over mijn avonturen met de tiramisu. Ik weet niet of het jullie bekend voor komt maar ik heb altijd als ik iets aan het maken ben waar ik trek in heb dan gaat er vaak "nog een schepje bovenop". Vandaag was dat het geval met mijn tiramisu-bommetjes.

Met recht bommetjes, want ze vallen een gat in je maag. Maar té lekker, yummm. Ik heb gekozen voor een beetje smeuïge cakesoort, uiteraard op basis van chocolade met daarin stukjes chocolade. Daarna gevuld met tiramisu die ik aangedikt had met botercreme. Uiteindelijk afgetopt met een mengeling van pure chocoladeganache en witte chocolade-botercreme.

Okay, na één denk je, mmm, nog één. Na twee denk je, ik wil de eerste uren niets meer...bommetjes dus. Ik was al misselijk voor ze af waren. Steeds maar proeven of de smaak van alle vulling en topping was zoals ik bedoelde, zorgde ervoor dat ik tegen het middaguur al last van mijn maag had. Never mind, dit keer was het allemaal de moeite waard. De witte chocoladebotercreme deed me aan iets denken maar ik kon de smaak niet zo snel thuisbrengen (wel bedacht ik me dat het een overheerlijke combi zou kunnen geven met frambozen,yummie). Tot ik vanmiddag met Fauve sprak, die over kinderbueno begon en ik me realiseerde dat die smaak erg in de buurt kwam van mijn witte topping. Toch raar, want die bueno vindt ik gruwelijk en mijn topping best wel smakelijk. Daarentegen heeft Fauve een hekel aan tiramisu maar ik denk dat ze mijn cupcake van vandaag wel weer met smaak gegeten zou hebben...

Geniet van de foto's en realiseer je vandaag maar dat deze nog lekkerder smaken als dat ze eruit zien :-) Tot snel !

Vandaag heb ik me gewaagd aan het meest populaire cupcakeje van Amerika, de Red Velvet met Cream cheese frosting. Onwaarschijnlijk mooi om te zien. Een prachtige dieprode kleur gecombineerd met het warme wit van de topping, echt om te zoenen. Een topping die niet gespoten maar als plamuur tegen de cupcake aan gesmeerd moet worden. Ik geef eerlijk toe, ik begon al met een ietsje tegenzin vanwege het feit dat één van de ingrediënten karnemelk was. Not my thing. Sterker nog, ik had mezelf zo misselijk gemaakt dat ik kokhalsend het beslag stond te roeren. Wat een lucht.... Had ik het overigens al gehad over de prachtige rode kleur? Die ontstaat uiteraard niet spontaan maar door een immense hoeveelheid rode kleurstof (..stuiterennnnn....). Gelukkig spat beslag altijd tijdens het mixen. Is met vanille beslag minder drama als met signaalrood, dat verzeker ik je. Dat maakt allemaal niet uit als het eindresultaat het dan maar waard is. Nou...dat was het wat mij betreft zeer zeker niet. Een stom korrelig cakeje met een nasmaak (karnemelk?). De topping maakte veel goed, was fijn zoet doordat ik besloten had een restantje botercreme als uitgangsbasis te nemen. Jack was er wel over te spreken, maar die is daarentegen nou ook niet de meest kritische persoon op deze aardkloot op het gebied van eten. Nou ik heb nieuws voor hem, hij heeft er nog 22 te gaan, helemaal voor hem alleen. Ik ga mezelf focussen op mijn project van morgen waar ik straks een klein voorproefje van ga nemen. Ik heb een grote schaal zelfgemaakte tiramisu klaar staan. Daar ga ik morgen een cupcake omheen ontwerpen. Iets chocoladeachtigs met tiramisuvulling, kijk, dat is nou mijn ding. Wie kiest er nou vrijwillig voor karnemelk als je ook voor mascarpone kan gaan? Precies!



Geniet van de mooie plaatjes van mijn Red Velvets en wees blij dat je ze alleen hoeft te bekijken... Tot morgen !

Ons jongste zusje wordt 40 en door mijn hernia kan ik niet naar haar feestje. Ik neem haar als cadeautje mee naar een cupcake workshop in Den Bosch (in juni als ik zelf waarschijnlijk weer mobiel ben)en het leek me leuk om daar een cupcakeboeketje bij te doen. Wat dacht ik nou helemaal....
De cupcakes zelf bakken, ik ging voor minicupcakejes, was geen probleem meer. Deze hebben een hoge slagingskans. De roosjes op de cakejes was een ander verhaal. 100.000 filmpjes op Youtube gezien en het leek me haalbaar. Ik denk ook nog steeds dat als je goeie botercreme hebt dit ook zo is. Op een of andere manier krijg ik die echter niet echt "je van het". Daar verdenk ik trouwens de vloeibare kleurstof van. Achteraf toegevoegd geeft toch een bepaald risico op schiften. Wat dan ook uiteraard iedere keer gebeurd. Bij de volgende bestelling in de webshop dus maar pasta bestellen, dat gebruikt immers iedere bakker die al meer dan één taartje heeft gemaakt. Alleen de beginners (zoals ik) dus niet. Roosjes spuiten dus, en ja, na toefje één zag ik het al, !@#$% botercreme, weer te zacht. Weinig keus en dus maar doorspuiten. Na het spuiten snel in de vriezer gezet (dat nam nogal wat ruimte in, dus een ijskast vol met diepvries spullen en een vriezer met alleen roosjes ??!). Toch werkte dat wel. De roosjes werden al snel harder en dus vol goede moed de prikkers in de oase gedaan (lees: geramd, want dat was natuurlijk één groot mikadospel van binnen...). Zweet op mijn neus, een rug die schreeuwde om rust en handen die trilde van frustratie. Eerst de prikkers in de oase is geen goed idee als de roosjes die je gespoten hebt niet allemaal even groot zijn. Zucht. Dus alle prikkers er weer uit (o, de filmpjes op Youtube...hoeveel ellende zou er bij die mensen aan vooraf zijn gegaan?). Cupcakes op de prikkers en dan in de oase...de bestaande gaatjes vindt je natuurlijk NOOIT meer terug... Kracht zetten met een satéprikker waarop het einde een cupcake met boterroosje zit, was ook een geheel nieuwe ervaring. Kracht zetten, de satéprikker wringt zich langs een andere prikker en lanceert zichzelf in de oase. En ik uiteraard in de roos die ernaast zat. Hoe ik toch nog een rozenbolletje heb kunnen creëren is een klein wondertje. Als je je ogen een beetje samenknijpt lijkt het zelfs misschien wel aardig of grappig. Dus snel wat foto's geschoten voor het inpakken. Dat is ongeveer de slimste zet van de hele rozenbol actie. Want tja, zachte botercreme op een bolletje inpakken met bloemen folie....ik zou het niemand aanraden. Dat was dermate desastreus dat ik pertinent weigerde er foto's van te maken. Wel van de eerste fotoshoot foto's uitgeprint om mee te geven aan Marion. Zodat ook zij mee kan genieten over "wat eens was...."
Ach, het blijft fun, experimenteren. Geleidelijk aan kom je er ook precies achter wat je aan artikelen MOET hebben (yeah right, anders vergaat de wereld)bij een volgende bestelling in de webshop. Geniet dus maar van de foto's van voor het shipping disaster en wens me sterkte voor mijn volgende project. Tot snel!