Gisteren ben ik voor het eerst sinds mijn hernia weer op de koffie geweest op mijn werk. Uiteraard kon ik daar niet met lege handen naar toe. Ik had besloten een citroentaartje mee te nemen en wat cupcakes. O ja, en voor de niet zoetliefhebbers (bestaan die?) wat turkse broodjes met gehakt vulling. Oftewel, een weekend in de keuken (what's new?). Citroentaartje zat nog in de vriezer, hoefde ik alleen maar te bekleden, was dus redelijk snel klaar. Turkse broodjes heb ik samen met Jack gedaan, was dus ook vrij snel gebeurd. De gewone cupcakes had ik ook nog in de vriezer zitten en dus kon ik al mijn tijd besteden aan de traktatie voor Frank; Death by Chocolate brownies. Een heerlijk recept ontdekt in een een amerikaans chocolade boek, daar een twist van mezelf aangegeven en zo gekomen tot dit resultaat. Het is de droom van iedere ongestelde vrouw, hahahaha. Op een bakvorm van ongeveer 32 bij 23 centimeter gebruikte ik ongeveer 1100 gram pure chocolade. De vorm was niet te tillen. Natuurlijk zie je aan het eindresultaat niet de avonturen die vooraf gingen; In het recept stond bekleed de bodem met bakpapier. In deze vierkante vorm gebruik ik eigenlijk altijd bakpapier maar dan tot aan de rand. Volgzaam als ik ben (duidelijk op de verkeerde momenten)deed ik nu een stuk bakpapier alleen op de bodem. Het beslag, bestaande uit een gruwelijke hoeveelheid gesmolten chocolade, walnoten, chocolade chunks, suiker, eieren, boter en een vleugje bloem (verhoudingsgewijs) was zo dik dat het met kracht plat gedrukt moest worden in de vorm. Het hoefde maar een half uurtje in de oven en dan moest het goed koelen voordat de topping erop ging. Dus na een uur of twee koelen in de vorm op een rooster maakte ik de topping. Heel veel chocolade met creme fraiche en een vleugje poedersuiker. Eerlijk is eerlijk, ik heb wel vaker brownies gemaakt maar dan smolt ik altijd chocolade met kokosboter en dit als laag bovenop. Je krijgt dan een harde, geurige chocoladelaag bovenop. Wat de combinatie met creme fraiche zou gaan betekenen kon ik even niet helemaal inschatten. De consistentie tijdens het smeren was echt geweldig, prachtige ("echte brownie") strepen bleven zichtbaar. De vorm weer twee uurtjes met rust gelaten om tot een mooie stevige bovenkant te komen. Dacht ik. Niet dus. Na twee uur bleef er bij controle keurig een vingerafdruk zichtbaar in de topping. Hmm, probleem. Hoe krijg je nou zo'n loodzware plaat uit een bakvorm als je het papier niet aan de zijkanten omhoog gedaan hebt. Ik vervloekte mijn volgzaamheid. Weer een goed argument om mezelf te zijn, lees: niet volgzaam. Na een kwartiertje worstelen met messen, huge spatels en wat er nog meer aan bruikbare hulpjes in de keukenlade lag, was mijn geduld op. Volgens het immer toe te juichen motto: "de dood of de gladiolen", heb ik een stevige plaat op de vorm gelegd en de boel op zijn kop gekeerd. Met een razend flisende draai weer terug gekeerd op een andere ondergrond en.... niets aan de hand. Yoehoe!!
Nog niet het kleinste deukje, de topping veerde prachtig terug in de zo bewonderde strepen. Ik was erg happy. De randen afgesneden en in ongelijke hompjes voor eigen gebruik gemaakt. (Nog even aan Jack gevraagd of daar iets van ingevroren moest worden of dat het binnen 5 dagen op ging. Hij keek me aan met een blik van wat denk jij nou? Ze hoefde dus niet ingevroren). De rest in kleine vierkantjes gesneden, met nadruk op klein. Ik ben er van overtuigd dat grote stukken je een afkeer voor chocola zullen geven.
Terwijl ik de foto's aan het maken was en door de lens keek besefte ik dat ze er indrukwekkend en uitnodigend uit zagen, je ging er van watertanden. Dat bevestigd ook mijn idee weer over cake, taart en ander soort gebak. De trend van nu in taart of cc zijn de meest geweldige kunstwerken van marsepein of fondant. De een echt nog nog mooier als de ander. Maar mijn liefde voor gebak hangt meer naar patisserie, mooie krullen van chocola, heerlijke vullingen en vooral lekkere combinaties. Om te komen tot mijn mooie "brownie strepen" op mijn Death by Choclate brownies. Daar heb ik meer mee dan een taart vol fimoklei-achtige poppetjes. Heb ik ook diep respect voor, maar is gewoon niet mijn "ding".
Ik hoop dat de foto's mijn brownies recht doen, ze verdienen het in elk geval.
Frank was er in elk geval blij mee, ik hoop dat hij ze ook lekker vond. De taart nam Elly mee om samen met "haar Frank" op te eten. De cupcakes en de turkse broodjes hadden gretig aftrek op de afdeling. Al mijn werk dus goed gewaardeerd.
Geniet van de foto's en tot snel!
Het Citroentaartje voor Elly.
Geel/wit gemarmerde fondant met een frisse vulling van citroenbotercreme en lemon curd.
0 reacties:
Een reactie posten